Здраво… ова.. јас.. Јас само сакав да те прашам како си? Како оди? Долго не сме се виделе.. дури и предолго.. Како се твоите? Се надевам дека се добри и сеуште организираат неделни ручеци во градината. Се сеќаваш ли колку тие ручеци те правеа среќни. Некако успеваа да го надополнат изгубеното време од детството. Сеуште се сеќавам на сјајот во твоите очи кога ме покани за првапат. Беше толку среќен. А и јас бев среќна, заедно со тебе. Всушност, ти никогаш не сфати… не сфати дека твојата среќа беше и моја среќа.. дека твојата насмевка ми даваше волја за живот. Можеби не го покажував тоа толку добро… Знаеш мене никогаш не ме бивало за тие работи. А, се сеќаваш ли кога првпат се сретнавме? Се сеќаваш ли на првиот состанок. И двајцата бевме изгубени, засрамени. Тогаш мислев дека тоа беше најзасрамувачкиот момент во мојот живот, ама сега сфаќам… Сега сфаќам дека тоа всушност беше најсреќниот момент во мојот живот. Ти беше најсреќниот момент во мојот живот. Ама никогаш не сфати нели? Никогаш не сфати дека ми значиш, дека искрено те љубам. Си поигра со мене. Ме искористи и ме фрли на буниште, во смрдливата депонија на осаменоста. Ама кога ме отфрли, ти со тебе зема и едно парче од мојата душа. Парче што нема да се врати.. И на тоа место ќе остане празнина за навек да ме потсетува на тебе, сакала или нејќела. И боли.. многу боли..
Ја спушти слушалката пред да заплаче. Последното нешто што сакаше да го покаже беше слабост. Сакаше да помисли дека и поминало, дека станала посилно, дека тој е само еден лош сон. И се прашуваше дали можеби ја слушнал пораката или што ќе направи кога ќе ја слушне. Можеби ќе заѕвони, ама таа нема да се јави. Можеби ќе собере храброст да и остави порака, да и напише писмо, да каже дека се покајал или дека никогаш не му значела. А, можеби и само ќе ја избрише порака. Онака ладно и бесчувствително. Кој знае… Подобро да не мисли. Сега е најдобро да и се врати на тагата и црвеното вино. И повторно да ја погали празнината од откинатото парче душа.
summernote
summernote 