Празно1

Понекогаш си седам и си се прашувам, добро вреди ли да се биде добар со сите? Не затоа што јас сум, туку токму спротивното, јас не сум. 

Се прашувам вреди ли на секоја провокација да возвратиш со насмевка и да испадне по поговорката “попаметниот попушта, магарето рика”?

Епа јас никогаш не попуштам. Се борам за своите идеали без разлика на цената. Сепак целта ги оправдува средствата нели? Барем се тешам дека е така. 

Би ги жртвувала дури и пријателите, бидејќи знам дека нема некој што би бил толку вистински пријател и би бил до тебе дури и против негова волја. Мислам дека нема некој што ќе ти ги слуша маките во 2 часот наутро без притоа да искоментира нешто како “Ех, имам јас среќа што мене не ми се случува тоа.” или нема да се сити бидејќи на него му е подобро. 

Едноставно се научив да се борам за себе. Научив дека мојот најдобар пријател сум самата јас, а воедно јас сум си и најлошиот непријател. Научив дека не треба да им веруваш на луѓето и да им ги кажуваш своите проблеми затоа што никој нема да те сфати. Тоа е едноставно така и така ќе биде. Се научив да гледам пред се за себе и тоа јасно го кажувам на сите. Прво јас, па после ти. Не дека тие што велат дека прво пријателот па дури тогаш самите тие, ќе го направат тоа. 

Тоа е животот. Еден непрекинат круг. Круг што се врти и не запира. Јас сум спремна за нови освојувања, по било која цена.

Едниствено нешто што го ставам пред самата себе е моето семејство. Единственото нешто вредно повеќе од мојот живот. Барем за мене. Би ги продала сите за семејството. Така е и така ќе остане.

И само да кажам дека никогаш нема да им се смешкам на лицемерите и никогаш нема да ги трпам лошите. Ако тие се лоши јас знам да бидам 3 пати полоша.

Исповед на љубовта

Имаше очи зелени како дрвата што расцутуваат во Март. Имаше коса што му пркосеше на секое правило за гравитацијата. Имаше усни слатки како мед. Имаше нозе долги како да е излезена од модна писта. Одеше како газела, полека, а сепак брзо. Беше смирена, а сепак дива. Секогаш наоѓаше некоја авантура. Ама не, не беше од оние лоши девојки, таа беше толку добра, толку мила, толку слатка, а сепак толку забавна. Се сеќавам на првиот ден кога ја видов. Ме освои со очите. Ме опи со нејзината убавина. Беше толку срамежлива. Нејзината рака лесно се слизна врз мојата. А кожата и беше толку мека, небаре свила. Од тогаш знаев дека морам да ја имам. Ама кога велам морам да ја имам, не е дека сакав да ја имам како девојка за една ноќ. Оние one night stand, знаеш нели? Еее да. Не ја сакав така, знаев дека ја сакам засекогаш. Дури ми стана и опсесија. Здрава опсесија. А, кога конечно стана моја, ја чував како очиве. Ма што зборувам, ја чував и подобро од нив. Ама таа опсесија не била здрава, дури сега сфаќам. Сакав да биде само моја, кога и да ја погледнеше некој започнував кавга со него, не сакав да ја делам со никој иако знаев дека тоа нема да се случи, дека таа не е таква девојка и дека ме сака само мене. Ама не ми беше доволно. Ја срамотев јавно и предизвикував болка, ја повредував.. Ја губев полека но сигурно. И кога конечно пукна ми кажа се. Ми кажа дека таа е девојка што сака да е слободна. Што сака покрај неа да биде некој што ќе остави ветерот да ги милува нејзините коси, да може да оди во непозната насока, кај што ќе ја однесе патот.. Многу ја сакав.. Иронија нели?.. Хах што може да ти направи животот. Јас кој до вчера не се поврзував со никој, што сите ми беа пролазни се заљубив. И тоа силно. А поради таа љубов и ја изгубив.

Ја сакав. А, знаеш што е најлошо? Тоа што сеуште проклето ја сакам.